WIJ ZIJN (OOK) NEDERLAND – door Henk van Ark

Enige weken geleden stond in de Volkskrant een opmerkelijke advertentie met een oproep aan “Beste Nederlanders”.

Een groep van zo’n dertig ondertekenaars deed daarmee een beroep op alle Nederlanders om niet langer stil te zitten en zich te laten horen in verband met het beschermen van vrijheid, de verzorgingsstaat en de rechtstaat. En dat met fatsoen en zonder geschreeuw. Voor een groot deel stond de tekst mij aan, hoewel ik wat Brexit en Trump betreft al direct wat kanttekeningen zou willen maken. Ik ben natuurlijk niet voor niets lid van de PvdA.  Maar goed, een deel van de ondertekenaars kende ik wel (meestal van naam) en die waren mij sympathiek. Ook zag ik dat de kunstensector goed was vertegenwoordigd, voor mij een pre. Maar ik constateerde ook, hoewel de oproep/advertentie niet partijpolitiek pretenteerde te zijn een hoog PvdA gehalte. Dat zou wel eens gedonder kunnen geven en dat gebeurde dus ook. Zelfs de kreet mantelorganisatie viel weer eens, een framing die ik nog kende uit de tijd van Stop de neutronenbom en IKV acties. Alleen was toen de CPN de gebeten hond. Toen heb ik me daar niets van aan getrokken, het ging mij om de boodschap. En zo ging het nu dus ook, na enige overweging heb ik de oproep ondertekend. Vervolgens ontving ik een uitnodiging om de kickoff van Wij zijn Nederland bij te wonen in het Transformatorhuis van de Westergasfabriek in Amsterdam bij te wonen. Hoewel behoorlijk geblesseerd (ik was van een trapostapje van de Stadsschouwburg gevallen) kon ik toch gaan. Bij de opening van de manifestatie was de hal zeer goed gevuld. Presentator Dieuwertje Blok sneed terecht direct een aantal heikele punten aan. Was dit een verborgen opzetje van de PvdA en was de naam eigenlijk wel goed gekozen? Moest het niet eerder zijn: Wij zijn ook Nederland of wij zijn allemaal Nederland? Mijn voorkeur gaat overigens naar de toevoeging “ook”, hoewel het wat calimeroachtig kan klinken (zij zijn groot en wij zijn nog erg klein, maar we horen er toch ook een beetje bij). Daar moet dus aan worden gewerkt. Er volgde een goed programma. Beroepsartiesten, waaronder de door mij bewonderde Jeroen van Merwijk, wisselden elkaar af met steeds groepjes pitchers. Die moesten in 1 a 2 minuten uitleggen waarom zij deze actie ondersteunden. Soms leidde dat helaas tot een onverbloemde reclame voor eigen initiatieven, zoals bij de onvermijdelijke Hein van Meeteren. Dat was dan weer even slikken. Op het podium was de veelkleurigheid goed vertegenwoordigd, van Nederlands cabaret, hiphop, spoken word t/m turkse muziek. In de zaal was dat zeker niet zo, en dat voor de locatie Amsterdam! Veel lange jassen met daaronder een rood sjaaltje verborgen en enigszins treurige dames en heren (inclusief mijzelf). Geel, zwart, bruin, oranje enz. was nauwelijks te bespeuren. Merkwaardig of juist niet? Deze activiteit kan deel uit maken van een bredere beweging die tegengif moet inspuiten tegen een mentaliteit die in de afgelopen dertig jaar is opgebouwd. Met uitschieters rustig en gestaag. Blijven doorbeuken is het devies van de rechtse actie. Met de publieke omroep bv. is men al een goed eind op weg. En vooral het gebruik maken van ontevredenheid die vaak volkomen ten onrechte is, en dat moet nota bene ik met een minimuminkomen sinds 1981 zeggen. De uitersten kan je vergeten, die willen nu eenmaal niet anders. Mevrouw Ploeger uit de Veenkolonien zou zeggen: “Hij moet van mij de kans krijgen”, en dan weten we wie hij is. Dat komt me bekend in de oren. Er is echter een grote middengroep die nog wel met goede argumenten en veel empathie te bereiken zou moeten, al wordt men zwaar negatief gevoed door de sociale media met de daarbij behorende hypes en nepnieuws. Publicitair was deze actie geen succes. In de gewone media (facebook, twitter enz volg ik nauwelijks) heb ik er hier in Groningen niets van gemerkt. Asscher werd achter in de zaal geinterviewd door het NOS journaal (dus wel aanwezig!), maar daarbij ging het over Turkije. Nieuwsuur kwam natuurlijk met de uitspraak van Ella Vogelaar (of all persons!) die voor de deur van de hal stond te flyeren voor een andere demonstratie. Zij overwoog, als nog steeds PvdA lid (tot mijn verbazing), nu maar Groen Links te stemmen. Ik miste daarbij nog de mening van de zuchtende Peper, de cruisende Oudkerk en de ratelende Vermeend. Of Asscher hier even commentaar op wilde geven. Ja, dan heb je geen mevrouw Matroos meer nodig.

Wij zijn (ook) Nederland kan best een bijdrage leveren aan het vormen van tegenwicht tegen alle ellende en ontfatsoen die de afgelopen jaren de samenleving is ingeblazen, maar het gaat er daarom vooral om hoe dat gebeurt.  De start vond ik in ieder geval niet veelbelovend, maar er zit potentie in de organisatie en de verrassingen zijn de wereld nog niet uit.  “Moedig Voorwaarts!” zou Reve zeggen en in dat geval had hij gelijk.